Ook Jezus bad tot God en drukte zijn zorgen uit

In voorgaande artikelen kon u al lezen hoe Jezus als hij wonderen had gedaan, tegen de mensen zei dat ze niet hem, maar God moesten danken. (Één van de onmisbare tekenen dat Jezus niet God is.) Voor hem was God danken ook een vorm van gebed waaraan hij en zijn discipelen zich ook aan hielden. Zo baden Jezus en zijn discipelen voor een maaltijd tot God en baden zij in de avond om God te danken voor de dag. Eveneens op de eerste dag van het Pesachfeest, het Feest van de ongedesemde broden, kwamen zij in Jeruzalem op een gehuurde bovenkamer samen om onder vrienden een avondmaal te nuttigen, waarbij zij ook dank uitspraken over de maaltijd.

“12 Op de eerste dag der ongedesemde broden, waarop men het Pascha offerde, zeiden zijn leerlingen tot Hem: Waar wilt Gij, dat we U de toebereidselen gaan maken, om het paasmaal te eten? 13 Hij zond dus twee van zijn leerlingen heen, en zei hun: Gaat naar de stad; daar zult gij een man tegenkomen, die een kruik water draagt; gaat hem achterna. 14 en zegt, waar hij binnengaat, tot den heer des huizes: De Meester zegt: waar is de zaal, waar Ik met mijn leerlingen het paasmaal kan houden? 15 En Hij zal u een grote opperzaal aanwijzen, goed gemeubeld en van alles voorzien; maakt daar alles voor ons gereed. 16 De leerlingen gingen heen, kwamen in de stad, en vonden het, zoals Hij hun had gezegd; en ze maakten het paasmaal gereed. 17 Tegen de avond kwam Hij met het twaalftal.” (Mr 14:12-17 Canis)

Tijdens die maaltijd zongen de apostelen met Jezus de gebruikelijke liedern, uit de Psalmen, voor die dag. Jezus gebruikte daar ook de twee gebruikelijke onderdelen van het Pesachmaal, het breken van het brood en drinken van de wijn. Dus nam Jezus onder het eten een stuk brood waarbij hij een gebed uitsprak om er de zegen van God er over te krijgen. Eveneens nam hij een beker en dankte God. Het brood uitdelend zei Jezus dat het zijn lichaam was. En bij de beker zei hij dat het zijn bloed was. In het bijzonder was die wijn als symbool voor het bloed van het verbond, dat voor velen wordt vergoten.

“22 Terwijl zij nu aten, nam Jesus brood, zegende het, brak het, gaf het hun, en zeide: Neemt, dit is mijn lichaam. 23 Daarna nam Hij de kelk, sprak een dankgebed uit, en gaf hun de kelk; en zij dronken er allen uit. 24 En Hij zeide tot hen: Dit is mijn bloed van het Verbond, dat voor velen wordt vergoten. 25 Voorwaar, Ik zeg u: Ik zal de vrucht van de wijnstok niet meer drinken tot op de dag, waarop Ik ze hernieuwd zal drinken in het koninkrijk Gods.” (Mr 14:22-25 Canis)

Na de maaltijd gingen zij naar een plek in Jeruzalem stad die Getsemane heet, een tuin op de Olijfberg. Jezus vroeg zijn leerlingen daar te blijven terwijl hij zou gaan bidden. Hij nam Petrus, Jakobus en Johannes met zich mee. Die avond kwamen verwarring en angst over hem. Hij begon zich zeer onzeker te voelen. Steeds had hij zijn God ten volle vertrouwd en was hij niet bang geweest van mensen of om bepaalde dingen te doen. Maar die avond was het totaal anders. Hij zei tegen zijn vrienden dat hij zo bedroefd was, zelfs tot stervens toe. Een eindje verder vroeg hij hen daar te waken en liep nog verder. Hij ging voorover liggen en bad dat, als het mogelijk was, hem het lijdensuur bespaard mocht blijven.

Jezus als mensenzoon en zoon van God wist maar al te goed hoe hij vele dingen niet kon, maar hoe zijn God De Enige is Die alles kan doen. Jezus sprak dan zijn hemelse Vader vol genegenheid aan en gaf te kennen dat voor God alles mogelijk is. Hij vroeg dan aan God (en dus niet aan zichzelf, zoals Katholieken en andere Trinitariërs geloven, want voor hen is Jezus God en bad de god Jezus dan tot zichzelf hem God zijnde) om de beker van hem weg te nemen. Hij verzocht God daar in die tuin dat datgene wat God voor ogen had zou gebeuren. Jezus was bereid zijn wil volledig opzij te zetten om de Wil van zijn hemelse Vader te doen. (Indien Jezus God is, is de wil van Jezus natuurlijk ook de Wil van God, en zou als Jezus zijn wil gebeurde de wil van God ook gebeurd zijn.)

Niet wat ik wil, maar wat u wilt.

gaf Jezus aan. Jezus besefte wel dat de mens wel het goede wil, maar dat hij ook zo zwak is.

“32 Toen kwamen zij aan een landgoed, Getsémani genaamd. Nu zei Hij tot zijn leerlingen: Zet u hier neer, terwijl Ik ga bidden. 33 Hij nam Petrus, Jakobus en Johannes met Zich mee, en begon ontroerd en angstig te worden. 34 En Hij sprak tot hen: Mijn ziel is dodelijk bedroefd: blijft hier en waakt. 35 Hij ging nog een weinig verder, viel neer ter aarde, en bad, dat dit uur, zo het mogelijk was, Hem mocht voorbijgaan.
36 Hij sprak: Abba, Vader; alles is mogelijk bij U; neem deze kelk van Mij weg. Maar niet wat Ik wil, maar wat Gij wilt.
37 Nu ging Hij terug, en vond hen in slaap. Hij sprak tot Petrus: Simon, slaapt ge? Kunt ge dan niet één uur waken? 38 Waakt en bidt, opdat gij niet in bekoring komt. De geest is gewillig, maar het vlees is zwak. 39 En weer ging Hij heen, en bad met dezelfde woorden. 40 Hij keerde terug, en vond hen opnieuw in slaap; want hun ogen vielen toe. Ze wisten niet, wat ze Hem zouden antwoorden.” (Mr 14:32-40 Canis)

Nadat Jezus, door verraad, door de Romeinen gevonden werd en gevangen genomen werd, om vervolgens gemarteld te worden, kwam als hoogtepunt van die marteldaad, de ophanging aan de martelpaal om ter dood gebracht te worden. Daar hangende werd het voor een ogenblik toch wel wat te zwaar voor die mensenzoon. Ook al had hij steeds op zijn God vertrouwd riep hij nu uit het diepst van zijn hart op zijn God, de God van de Hebreeërs, de God van Israël. Hij was daar aan die paal het mikpunt van spot.

Er viel uitzonderlijk vroeg een duisternis over het hele land. Voor Jezus leek het of zijn God hem verlaten had en om drie uur riep de erg afziende Jezus dan ook luid tot zijn hemelse Vader:

‘Eloï, Eli, lema sabachtani?’

Dat betekent:

Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten?

Een paar omstanders die het hoorden hadden Jezus verkeerd verstaan en dachten dat hij om de profeet Elia riep. Al spottend wilden zij wel eens zien of die profeet hem eraf zou komen halen. Maar Jezus gaf een luide schreeuw en stierf.

“33 Tegen het zesde uur tot het negende toe, viel er duisternis neer over het hele land. 34 Omstreeks het negende uur riep Jesus met luider stem: Eloi Eloi, lamma sabaktáni; dat is: “Mijn God, mijn God, waarom verlaat Gij Mij!” 35 Sommigen, die daar stonden, hoorden het en zeiden: Zie, Hij roept Elias. 36 Eén hunner liep heen, vulde een spons met azijn, stak ze op een riet, gaf Hem te drinken, en zeide: Wacht, laat ons eens zien, of Elias Hem er soms af komt halen. 37 Toen riep Jesus met luider stem, en gaf de geest.” (Mr 15:33-37 Canis)

Pas toen er vreemde natuurverschijnselen optraden, waarbij onder meer het zware gordijn in de tempel scheurde, kwamen enkelen toch tot het besef dat die man die ter dood was veroordeeld wel de zoon van God moest zijn.

“38 En het voorhangsel van de tempel scheurde in tweeën van boven tot onder. 39 Toen nu de hoofdman, die tegenover Hem post had gevat, zag, dat Hij onder zulke omstandigheden gestorven was, sprak hij: Waarachtig, deze man was Gods Zoon.” (Mr 15:38-39 Canis)

“44 Het was nu reeds het zesde uur ongeveer, en tot het negende toe werd het donker over heel het land; 45 want de zon werd verduisterd. Ook scheurde het voorhangsel van de tempel middendoor. 46 Toen riep Jesus met luider stem: Vader, in uw handen beveel Ik mijn geest. Na deze woorden gaf Hij de geest. 47 Toen nu de honderdman zag wat er gebeurd was, verheerlijkte hij God, en zeide: Waarachtig, deze man was een rechtvaardige. 48 En heel de menigte, die voor dit schouwspel was saamgestroomd, en het gebeurde aanschouwd had, sloeg zich op de borst, en ging heen. 49 Maar al zijn bekenden, met de vrouwen, die Hem van Galilea af waren gevolgd, stonden van verre toe te zien.” (Lu 23:44-49 Canis)

Na die schreeuw, die misschien wel als een gebrul leek, leek het einde voor Jezus wel gekomen. De kracht van Jezus was verdroogd als een scherf van aardewerk en als een verwelkte bloem liet hij het hoofd hangen.

“… (22-2) Mijn God, mijn God, zie op mij neer; Waarom hebt Gij mij verlaten? Waarom houdt Gij U ver van mijn hulp, Ver van mijn jammerklachten, mijn God?” (Ps 22:1 Canis)

“(22-16) Mijn keel is droog als een scherf, Mijn tong kleeft aan mijn gehemelte vast; En in het stof van de dood Strekt Gij mij neer.” (Ps 22:15 Canis)

“(22-17) Dan komen honden om mij heen, Een bende boosdoeners houdt mij omlegerd; Ze doorboren mijn handen en voeten,” (Ps 22:16 Canis)

“Omstreeks het negende uur riep Jesus met luider stem: Eli, Eli, lamma sabaktáni; dat is: “Mijn God, mijn God, waarom verlaat Gij Mij!”” (Mt 27:46 Canis)

“29 Er stond daar een kruik met azijn; men stak dan een spons vol azijn op een hysopstengel, en bracht ze Hem aan de mond. 30 Toen Jesus de azijn had genuttigd, zeide Hij: Het is volbracht. Hij boog het hoofd, en gaf de geest.” (Joh 19:29-30 Canis)

Jezus die door zijn hemelse Vader hier op aarde was geplaatst, zoals Gods Woord Jezus al had aangekondigd in de Tuin van Eden, had in die korte tijd dat hij predikte in het openbaar, God verheerlijkt door het werk te volbrengen dat God hem had opgedragen.

“Ik heb U verheerlijkt op aarde door het werk te volbrengen, dat Gij Mij hebt opgedragen.” (Joh 17:4 Canis)

Van 14 tot en met 22 Nisan gedenken wij hoe Jezus zich volledig over gaf aan zijn God, die ook onze God hoort te zijn. Jezus kwam hier op aarde om God verder kenbaar te maken en die dingen uit te leggen die nog voor velen onduidelijk waren. Hij leerde ook zijn volk bidden en het is zijn voorbeeld dat wij moeten volgen.

God is de enige die niet kan sterven, maar elke mens, ook Jezus, is sterfelijk. Jezus was zich maar al te bewust van zijn zwakten en sterfelijkheid. Toch geloofde hij in de beloften van God dat er voor de mens iets bijzonders is weggelegd. Hij geloofde er zelfs in dat zijn offerdaad die oplossing zou brengen welke al aangekondigd werd in de Tuin van Eden.

Het mag gerust deze week een stille week geweest zijn. Één van ingetogenheid en de gebeden van Jezus ter harte nemend. Zoals Jezus zijn hemelse vader lief had en in Hem geloofde, hebben wij ook zijn God lief en hebben ook, zoals Jezus dat volste vertrouwen dat het Plan van God zal uitgevoerd worden. Het is ons geloof en vertrouwen in Jezus Christus dat ons in deze herdenkingsdagen schraagt. Met deze herdenkingsmomenten laten wij ook aan de buitenwereld zien dat wij onafscheidelijk met Christus Jezus verbonden willen zijn met God, geworteld en gegrondvest dankzij dat zoenoffer van Jezus, vol dankbaarheid dat God zijn losgeld wenste aan te nemen. Normaal is het loon van de zonde de dood, maar in en met Christus, hebben wij weer kans op leven gekregen. Met de dood van Jezus mogen wij ons als mensen weer verzoend vinden met God.

“Want het loon der zonde is de dood; maar de genadegave van God is het eeuwige leven in Christus Jesus onzen Heer.” (Ro 6:23 Canis)

“Daags daarna zag hij Jesus tot zich komen; en hij zeide: Zie het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt.” (Joh 1:29 Canis)

“Zoals dan door één mens de zonde in de wereld is gekomen en door de zonde de dood, zo ook is de dood over alle mensen gekomen, omdat allen hebben gezondigd.” (Ro 5:12 Canis)

“Ook de Mensenzoon is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen, en zijn leven te geven tot losprijs voor velen.” (Mt 20:28 Canis)

“Hierin bestaat de liefde: niet dat wij God hebben liefgehad, maar dat Hij ons heeft bemind en zijn Zoon heeft gezonden tot verzoening voor onze zonden.” (1Jo 4:10 Canis)

“die zich gaf als losprijs voor àllen. Zo luidt de getuigenis voor onze tijd;” (1Ti 2:6 Canis)

“En God heeft Hem aangewezen als zoenoffer door het geloof in zijn Bloed, om zijn rechtvaardigheid te tonen bij het dulden van vroegere zonden” (Ro 3:25 Canis)

“Hij is een verzoening voor onze zonden; en niet voor de onze alleen, maar ook voor die van heel de wereld.” (1Jo 2:2 Canis)

“Ik heb aan hen uw naam bekend gemaakt, en zal dit blijven doen, opdat de liefde, waarmee Gij Mij hebt bemind, in hen moge zijn, en Ik in hen.” (Joh 17:26 Canis)

“Ik heb uw naam bekend gemaakt aan de mensen, die Gij Mij gegeven hebt uit de wereld. Ze waren de uwen; maar Gij hebt ze Mij gegeven, en ze hebben uw woord onderhouden.” (Joh 17:6 Canis)

“Zó zult gij dus bidden: Onze Vader, die in de hemel zijt: Uw naam worde geheiligd.” (Mt 6:9 Canis)

“Zoals de Vader Mij heeft bemind, zo ook heb Ik u bemind; blijft in mijn liefde.” (Joh 15:9 Canis)

“geen hoogte of diepte, noch enig ander schepsel ons scheiden kan van Gods liefde in Christus Jesus, onzen Heer.” (Ro 8:39 Canis)

“dat Hij Christus in uw harten doe wonen door het geloof; dat gij geworteld moogt blijven en gegrondvest in liefde.” (Efe 3:17 Canis)

“En wanneer God in Hem is verheerlijkt, dan zal God ook Hem bij Zichzelf verheerlijken, en dan zal Hij Hem spoedig verheerlijken.” (Joh 13:32 Canis)