Angst van reguliere kerken #2 Naar de slag na 1975

In 1891 had Charles Taze Russell Antwerpen en Brussel bezocht en gezien hoe er in dit land werd geworsteld met het Geloof volgens het Evangelie. Hij had de Zwitser Adolphe Weber gevraagd om een vertaling in het Frans van boeken van de “tegenwoordige waarheid” en advertenties te publiceren in de Zwitserse, Franse en Belgische dagbladen die verwezen naar het eerste deel van de “Studies in de Schrift” (Studies in the Scriptures) en een aantal boekjes. in de Walen bleek dat niet onsuccesvol.
In 1908 werden in België al 5000 “wachttorens” verspreid.

Jean–Baptiste Tilmant uit Jumet-Gohissart, gelegen in de buurt van Charleroi, was er door aangesproken en kon met de verschijning van het tijdschrift “Vuurtoren van Zion Tower” “Lighthouse of Zion Tower”, voor het eerst in het Frans gepubliceerd in 1903 nog meer mensen aantrekken.

Na de dood van Charles Taze Russell, op 31 oktober 1916, werd zijn plaats na enkel interne strubbelingen ingenomen door Joseph Franklin Rutherford, die meerdere veranderingen in de vereniging bracht dat leidde tot een breuk en de vorming van de Jehovah’s Getuigen. Deze bleven verder naast de Belgische Bijbelstudenten hun Zions Wachttoren, hun Wachttoren (Aankondiger van Jehovah’s Koninkrijk) – later ‘De Wachttoren‘ en het blad Ontwaakt, door de uitgeverij van de Watch Tower Bible and Tract Society of het Wachttoren-, Bijbel- en Traktaatgenootschap.

Jehovah’s Getuigen in Nederland op straat predikend

Die publikaties die gratis of voor een kleine bijdrage werden uitgedeeld aan stations, markten en drukke publieke plaatsen kregen veel bijval en waren een doorn in het oog voor de reguliere kerken.
Langzaam maar zeker wonnen de Jehovah’s Getuigen heel wat zielen.
Vooral door hun angstaanjaging dat in 1975 het einde der tijden zou komen deed veel gelovigen bij hen toe treden.

De voorspellingen van de Jehovah’s Getuigen dat in 1975 de wereld zou vergaan en de grote groep mensen die zich uit voorzorg voor de beveiliging van hun ziel bij hen hadden aangesloten, brachten een enorme pijnlijke klap toe aan de Bijbelstudentenbeweging.

Na het niet uitkomen van de Jehovah’s Getuigen hun voorspelling verlieten niet enkel veel mensen die beweging in de steek, maar verloren ook velen het vertrouwen in andere Bijbelstudenten verenigingen, die zij onder één en dezelfde kam gingen scheren.

Het was de opvolger van Charles Taze Russell als president van het genootschap, Joseph Rutherford die al voor een brede verdeeldheid had gezorgd in de bijbelstudentenbeweging. Zijn Jehovah’s Getuigen was helemaal niet meer wat Russell in het leven had geroepen. Ook had Russell zich nooit als een profeet geprofileerd. Maar na het niet uitkomen van die voorspelling van de eindtijd door de Getuigen van Jehovah, werden ineens al de Bijbelstudenten beschuldigd van valse profetische taal, waardoor de reguliere kerken hun ook konden afschilderen als valse profeten en zo ook de mensen deden geloven dat zij valse kerken tot zelfs sekten waren. De uitsluitingsmethoden van de Jehovah’s Getuigen hielpen mee om ze als sekten te beschuldigen en om ex-Jehovah’s Getuigen er toe te krijgen in het verzet te gaan niet enkel tegen de Jehovah’s Getuigen maar tegen alle verkondigers van een Enige Ware God.

De welvarende of Gouden Jaren 60 hadden heel wat mensen nieuwe hoop gegeven na de verschrikkingen van de afgelopen wereldoorlogen. Met de jaren 80 en 90 van vorige eeuw kwam een nieuwe generatie die helemaal geen behoefte meer had aan kerk en gebod. Zij maakten gretig gebruik van de tegenstand van de Katholieke Kerk tegen die verschillende Bijbelstudenten om die verder uit te lachen en zelfs als naïevelingen “zotten” te verklaren. De tegenstand die zo groeide tegen de reguliere kerken maar ook tegen de kleinere niet-trinitarische kerken, maakte dat vele kerken leden begonnen te verliezen. Toen de seks– en pedofilieschandalen boven water kwamen en de pers meer en meer ongelofelijke voorvallen bloot legde, was het hek van de dam en kon men zelfs van een aderlating in de kerk spreken.

In de jaren tachtig en negentig van vorige eeuw kregen de huishoudens heel wat Amerikaanse feuilletons op de televisie te zien waarbij ook Baptisten of Doopsgezinde gemeenschappen werden getoond. Het storende voor vele Europese Baptistengemeenschappen was dat daar meestal de Trinitarische Baptisten vertoond werden. Omdat de niet-trinitarische Baptisten niet verward wensten te worden met hun trinitarische tegenpool begonnen velen te twijfelen en zich af te vragen of het niet beter was van denominatie te veranderen. Duizenden Baptisten stapten daarom over naar de Jehovah’s Getuigen of sloten zich aan bij de Kerk van God. In het begin van de twintigste eeuw waren er al niet-trinitarische Baptisten in gegaan op de pamfletverspreiders voor hun kerken, om zo lid van de Bijbelstudentenbeweging te worden. Zo hadden er zich velen gevoegd bij de Bijbelstudenten beweging in een bijbel studenten gemeenschap in Denain. In het Nederlandstalige landsgedeelte keken de Baptisten uit naar een nieuwere beweging. Verscheidene gelovigen die ofwel de Jehovah’s Getuigen, de Rooms Katholieke Kerk, de Oud Katholieke Kerk, de Charismatisch Katholieke Kerk of Katholieke Charismatische Vernieuwing, de Belgisch Protestantse Kerk (later De Verenigde Protestantse Kerk in België) of de Gereformeerde Kerk verlaten hadden vonden steun bij elkaar en vormden in de jaren negentig van vorige eeuw de Vrije Christenen, onder leiding van Yvan van der Kimpe (een ex-Jehovah’s Getuige), Marcus Ampe (een ex-Baptist) en enkelen die nu hun naam niet meer wensen verbonden te zien met die groepering. Door de vele tegenwerkingen langs meerdere kanten en geen instroming van jongere leden was die beweging niet zo een lang leven beschoren.

Na in 2010 verscheidene Bijbelstudenten en Bijbelvorsers verenigd te hebben in de Bijbelvorsersvereniging gaf Marcus Ampe zijn voorzitterschap af en werd dat genootschap in 2014 ontbonden. Hierdoor kon hij zich verder toe leggen op de Christadelphian gemeenschap in België, Noord Frankrijk en Zuid Nederland. Wegens zijn gezondheid, de zware tochten om telkens heen en weer naar Parijs te gaan, en meningsverschillen tussen de Belgische Vrije Christadelphians, de Engelse Christadelphian Bible Mission (CBM) en Duncan Heaster’s Carelinks organisatie, gaf hij dat deel op en kwam het Christadelphian leven daar in Frankrijk nog verder weg kwijnend onder het Christadelphian Bible Mission (CBM) bewind. In België bleef Marcus Ampe geloven in de Onafhankelijke Christadelphians, terwijl andere in België werkzame Christadelphians niet wensten samen te werken. Spijtig genoeg maakt dat het allemaal niet makelijker nog eenvoudiger op, en valt het soms moeilijk om mensen een nabije ecclesia kenbaar te maken, doordat bijvoorbeeld Carelinks hun ecclesia gegevens niet wenst te delen met de onafhankelijke Belgische Christadelphians.
Wij betreuren deze niet broederlijk liefhebbende situatie, maar moeten nu eenmaal leven met die menselijke wrijvingen die in elke gemeenschap kunnen voor komen.

Ondertussen proberen wij in dit verdeeeld landschap met de internationale Amended en Unamended, Logos, Carelinks Dawn, Old Path Christadelphians en met de Belgian Christadelaphian Biblestudents diensten te leveren waar mensen met hun geloof in Jezus Christus de Messias, één Enige Ware God kunnen aanbidden.